De Heelsumse GC 3 september - Bas Rachman
Bas Rachman, De Heelsumse uit, nog nooit verloren!
Het leuke van dit seizoen, tot nu toe, is dat iedere wedstrijd een andere winnaar heeft opgeleverd. Dit geeft duidelijk aan hoe sterk de ASGS in de breedte is. Veel goede golfers die op het juiste moment kunnen pieken (anders win je niet) en daarnaast nog een paar die altijd constant presteren en dus veel Poty-punten verzamelen (denk aan Alderd, Hans, Berry en, echt waar, Henk).
Het leuke van een wedstrijd winnen is dat je dan een stukje voor de website mag schrijven. Eigenlijk ‘moet’ je dit doen als winnaar, want als je hier in gebreke dreigt te blijven, wordt je mail-box overstroomd met herinnerings berichten van Paul (“waar blijft dat leuke stukje van je!”). Ik wil Paul deze stress graag besparen, zodoende zit ik nu dus, vrijdagochtend om 01.00 uur!, achter mijn laptop om een ‘leuk’ verslag te schrijven over de Heelsumse.
Om direct met het ergste te beginnen; vanmiddag is er zeer wreed een einde gemaakt aan de euforie van mijn overwinning. Ik speelde op een ‘aardige’ baan aan zee, bij Noordwijk, met mijn vrienden Kees B. en Berend vd. B., er was een beetje wind (kracht 7), een beetje regen (20mm in 4 uur, schat ik), een beetje rough (zoals op de Heelsumse, maar dan nog wat hoger en taaier) en een beetje slice in mijn drives. Jullie raden het al; zo goed, recht en ver als het woensdag ging zo slecht ging het donderdag, althans de drives. Op een gegeven moment moest ik spelen met ballen die ik ooit gevonden had en onderin mijn tas had gestopt, want al mijn Titleist ballen, alle ASGS ballen en alle Troostwijk ballen waren al weg(geslagen). Overigens nooit geweten dat er zoveel verschillende merken ballen zijn. Waarschijnlijk was dit een signaal van hogerhand om mij weer met beide benen op de grond te zetten. Nou, de boodschap is wel aangekomen, hoor! Gelukkig leert mijn eigen ervaring ook dat het dan een volgende keer weer heel goed kan gaan.
Het is een goed gebruik dat de winnaar altijd zijn dank uitspreekt aan iedereen die heeft geholpen om dit resultaat te kunnen bereiken, lees de vorige stukjes er maar op na (stuur je daar ook mailtjes over, Paul?). De flightgenoten worden bedankt voor hun stimulerende aanwezigheid of juist (opofferende) afwezigheid door zich op het laatste moment terug te trekken uit de flight (is waar gebeurd), het bestuur wordt bedankt, de wedstrijdcommissie wordt bedankt, het thuisfront wordt bedankt en de mentor c.q. mental coach wordt bedankt. Overigens is dit laatste een trend die zich meer en meer verbreidt, moet ik eens over na gaan denken. Leuk en aardig om zoiets te schrijven, maar eigenlijk is het overbodig. Het bestuur en de wedstrijdcommissie doen het voornamelijk voor hun eigen lol, de flightgenoten hebben helemaal niet van je genoten, want zij willen immers alleen maar zelf winnen, het thuisfront is blij dat je weer een dag weg bent (“met al die files tegenwoordig is het beter dat je de avond ervoor gaat overnachten en met al die drank op, ik ken je toch, kan je beter daarna nog een keer overnachten”). Nee natuurlijk niet, Maud zou zoiets nooit zeggen, het gaat om het thuisfront van de anderen.
Toch wil ik, in tegenspraak met bovenstaande, mijn flightgenoten, Wim en Arthur, bedanken. Het was gezellig en we hadden iets gemeen, want als je het goed bekijkt, zaten we in een revalidatie flight met begeleiding. Ga maar na; 1 x nieuwe knie, 1 x nieuwe knie + 1x meniscusoperatie aan de andere knie, 1 x nieuwe heup + hernia verleden, een buggy voor onvoorziene omstandigheden, een fysio-therapeut, weliswaar in ruste, maar met heel veel ervaring en een ex-huisarts wiens kennis niet meer erg ‘up-to-date’ is (maar dat is voor veel mensen geen belemmering om nu nog regelmatig om medisch advies te vragen). Dat schept dus een band. Ondanks onze, dus dubbele, handicaps hebben we flink doorgelopen en de flights achter ons nauwelijks laten wachten. Er was ook geanticipeerd op de weersverwachting door als eerste groep te starten (dat is het voordeel van het zitten in de wedstrijdcommissie; je kan een heleboel zaken ‘sturen’ en daar wordt goed gebruik van gemaakt). Helaas kwam de voorspelde regen iets te vroeg zodat ook wij, althans Wim en ik, want Arthur reed in een buggy met dak, op een gegeven moment geen droge draad meer om ons lijf hadden. Ik heb overigens wel gewaardeerd dat Arthur op de 18e! fairway (het begon te regenen op de 13e hole) opeens aan mij vroeg of ik niet mee wilde rijden omdat je in de buggy redelijk droog zat. Ok geintje (maar Arthur vroeg het echt), mijn gemeende dank aan Wim en Arthur gaat uit voor hun stimulerende aanwezigheid (eerder gelezen, maar waar is waar),voor de rust in hun eigen spel en hun ver- of bewondering over mijn spel. Zij kunnen tenminste zeggen “ik was er toen bij”.
Nu ik tot het illustere rijtje winnaars van dit seizoen mag behoren, wil ik hieronder toch even toelichten hoe bijzonder dit wel is. Ga maar na; de eerste winst dit jaar was voor Dennis T., een zeer aimabele man, golft rustig en weloverwogen, waarschijnlijk net zoals hij vroeger voetbalde, althans dat denk ik want ik heb hem nooit zien voetballen. Daarna won Tim T., iets drukker en beweeglijker dan Dennis, golft ook net zoals hij vroeger voetbalde (dat heb ik wel gezien), speelt eindelijk een beetje vanaf een handicap die bij hem past, want slaat, simpel, middellange ijzers waar velen van ons naar een houten 5 (of hoger) grijpen, valt ondanks de aangepaste handicap nog vaak in de prijzen, dus verdere verlaging zou wel zo sociaal zijn. De volgende winnaar was Gerard E., altijd één van mijn favoriete golfers geweest ondanks het feit dat hij uit Den Haag komt, straalt rust uit, heeft een sterke wedstrijdmentaliteit, bereidt zich altijd gedegen voor (caddyboekjes van iedere baan, altijd gemerkte golfballen, in de tas 4 handschoentjes als reserve en 5 handdoeken om alles schoon te houden), maar ... geeft geen putts, ook die van 20 cm niet! (in ieder geval niet aan mij, maar zou inmiddels moeten weten dat putten één van mijn sterkste punten is, dus niet geven is alleen maar tijdverlies) en heeft ook wel eens matige golfdagen dus heeft minder vaak gewonnen dan hij in potentie zou kunnen (dit tot groot verdriet van Berend vd B. ook een grote fan van hem). Toen was het de beurt aan Ad W. om te winnen, tja wat zal ik over deze gigant zeggen, Ad is te veel om op te noemen, harde werker, altijd bezig, druk en beweeglijk tot de derde macht (zo golft hij ook, maar heeft nu wel mooi hcp 13.3!!), regelaar tot in de vierde macht, best friend van velen, mentor van velen, mental coach van velen (is een dubbel functie, maar kan dit makkelijk aan), sponsor van velen, verzamelaar van airmiles, heeft altijd prachtige verhalen, ook over gelopen golfrondes (dan denk ik altijd; “dat gebeurt tijdens mijn rondes nooit!”) en ... vindt altijd je bal, kortom Ad is TOP. De vijfde wedstrijd werd gewonnen door Wim C. nog altijd sportman in hart en nieren (ondanks of juist door nieuwe knie), golft als de top honkballer die hij vroeger was, hard, snel en ver, is de longest hitter van ons allemaal als .... hij de ballen tenminste recht slaat hetgeen niet altijd het geval is, had anders al veel meer lijstjes thuis aan de muur hangen. Ons kandidaat-lid Dennis de W. won de zesde wedstrijd, schreef, zeer terecht, dat hij goed heeft geluisterd naar zijn mentor (daar is ie weer) en als nieuwkomer niet te snel wil scoren, deze terughoudende en bescheiden opstelling siert hem, maar zal er zelf in zijn hart waarschijnlijk anders over denken gezien het visitekaartje afgegeven op de Rosendaelsche, volgend jaar mag de handrem eraf Dennis.
Het is dus te begrijpen dat het een hele eer is om bij dit rijtje te horen. Zoals gezegd zijn er daarnaast nog een aantal golfers die altijd constant spelen en juist daarvoor heb ik grote bewondering. Dat is het moeilijkste van het golfspel, om elke keer weer de juiste swing te kunnen herhalen. Dus Alderd, Hans en Berry, chapeau! Verder zijn er jongens die zich sterk verbeterd hebben in de afgelopen jaren, denk aan Wouter en aan Henk, ga zo door! En dan is er nog Harry Schoemaker, de nestor in ons gezelschap. Hij vindt het nog steeds heel leuk om mee te doen, slaat zijn balletje mee en moet dit nog jaren blijven doen, ook voor Harry, chapeau! Ik denk dat juist deze mix de ASGS zo’n leuke club maakt, veel vogels van diverse pluimage, maar allemaal vinden ze het spelletje én de gezelligheid er om heen zo leuk dat ze elke keer weer graag komen.
De prijsuitreiking was dit keer in de goede handen van Jos (“ik denk dat ik de enige hier ben die nog werkt”) en Alderd. Dank hiervoor! Ik vond het wel zo leuk dat de rollen nu eens omgekeerd waren. Geloof me, Alderd, het was geen opzet, maar wel een aardige bijkomstigheid. Binnenkort zullen de verhoudingen wel weer genormaliseerd worden, hoewel je weet maar nooit (met mij dan, bedoel ik, jij bent een zekerheidje).
Dank aan iedereen die er was, maar speciaal aan Paul, onze grote regelaar.
Op naar De Dommel (overigens ook nog nooit verloren!).
Bas R.
Ps: het is inmiddels vrijdagmiddag 13.00 uur.